Symposium Vredeseducatie
logo

archief




Geanimeerde discussie Op 28 mei jl. organiseerde Vredesbeweging Pais een symposium over vredeseducatie dat vooral bedoeld was als ontmoetingsplaats voor mensen die daarmee zelf actief bezig zijn of zouden willen zijn. Het werd een levendige uitwisseling van ervaringen en en ideeën.

Lennart Vriens, emeritus hoogleraar Vredeseducatie, belichtte de theorie en ontwikkeling van vredeseducatie. Vrede is een verantwoordelijkheid van mensen. Vrede is te leren. Het is het veranderen van je kijk op de wereld, zowel in je binnen- als buitenwereld. Vroeger bestond die educatie vooral uit voorlichting over oorlog en vrede en probeerde men dat o.a. te bereiken door internationale ontmoetingen, zoals bij sporten. Na de koude oorlog ontstond, mede door de VN, een programma voor de opbouw van 'Een cultuur voor vrede en geweldloosheid'. Een cultuur van begrip, tolerantie en solidariteit waar geweld geen vanzelfsprekend bestanddeel meer van is.

Louise Langelaan, docent Humanistisch Vormingsonderwijs, schreef het leerwerkboek 'Erasmus voor de klas' dat door ca. 100 scholen in het land wordt gebruikt. Het boekje staat vol eigentijdse vragen en opdrachten voor kinderen van 12 tot 14 jaar. Uitgangspunten zijn een kritische houding en verantwoordelijkheid. De vragen gaan o.a. over uiterlijk, vriendschap, religie, straf en beloning, de ideale samenleving, omgang met andere culturen. De dialoog is het belangrijkste onderdeel van de opdrachten De kinderen leren zelf te denken en er zijn geen goede of slechte antwoorden. Het gaat erom verder te kijken dan wat vanzelfsprekend is in onze cultuur, los te komen van eigen ideeën en te leren luisteren naar anderen.

Hans Matheeuwsen van Vredesburo Eindhoven constateerde dat vredeseducatie, zoals dat in de zeventiger en tachtiger jaren werd gebracht, niet meer werkt. Er is een andere aanpak qua vorm en inhoud nodig. Zelf spreekt hij over het project Wereldreizigers, dat in ontwikkeling is. Het gaat vooral over de dagelijkse praktijk van de wereldburger. Treiteren, vriendschap en geweld in het gezin leeft veel meer bij kinderen en ouders. Een neergestoken jongen in Oss leidde direct tot een vraag om vredeslessen. Hij zou graag een stabiel landelijk netwerk zien, van alle mensen die aan vredeseducatie werken. En daarnaast jaarlijks een landelijk symposium om ervaringen uit te wisselen.

Wim Robben van Stichting voor Aktieve Geweldloosheid sprak over de gebeurtenissen op scholengemeenschap Were Di in Valkenswaard. Toen in 2004 in Den Haag een conrector werd neergestoken, wilde men daar iets mee doen. In korte tijd ontstond een project, waar ook ouders en samenleving bij werden betrokken. Het droeg de naam "geweldloos de STERkste". Met als onderliggende boodschap: "niet de geweldpleger is de sterkste, maar degene die geweldloos weerbaar is". Een groot enthousiasme leidde tot: T-shirts, kwartetspel, wenskaarten, videoclip, toneelstuk, dansgroep, cd met liedjes, contact met Tweede Kamer en Europees Parlement. In Denemarken heeft een school het project overgenomen. Nog steeds worden daarmee ideeën uitgewisseld.

Kringspel Geart en Anke Bosma van het Vredesinformatiecentrum geven veel lessen op basisscholen. Ze lieten zien hoe ze dat doen. Een kringspelletje maakte duidelijk dat je waarneming afhankelijk is van je standpunt. Een wat luguber sprookje werd verteld waarna we moesten aanwijzen wie het meest en het minst schuldig was aan de dood van de koningin. Het bleek dat je daar heel verschillend tegenaan kunt kijken. Tenslotte werd de vraag gesteld: wat is erger: een moordenaar of een piloot van een bommenwerper? Daar ontstond een discussie over. Kun je zo'n vraag wel beantwoorden?

Voor wie meer wil weten over vredeseducatie is er de website www.vrede-leren.nl.

Verslag: Benno Houweling
hoofdmenu    inhoud    info pais    uw reactie