Over sociale (on)rechtvaardigheid |
2000 nr. 4
hoofdmenu
inhoudsopgavearchiefover 'tKAuw reactie |
Naarmate de welvaart in de rijke landen stijgt, wordt de kloof tussen arme en rijke landen groter en de ruilvoet voor de arme landen steeds ongunstiger. Meer welvaart betekent meer milieugebruiksruimte per hoofd van de bevolking. Nu al is het zo dat als iedere aardbewoner dezelfde luxe zou bezitten als de mensen in de rijke landen, er 7 werelden extra nodig zouden zijn.
Daarbij komt dat ontbossing en uitputting van de grond door roofbouw, woestijnvorming heeft veroorzaakt. Er wordt weleens gedacht dat er een concurrentiestrijd is tussen blank en zwart, in wezen is het een strijd tussen machthebbers en machtelozen, waarbij de machthebbers van blank en zwart vaak onder één hoedje spelen. Zij die de macht hebben in de arme landen geven voor geld concessies aan bedrijven van rijke landen om te exploiteren. Daarbij wordt meestal geen rekening gehouden met de schade die de daar wonende bevolking wordt toegebracht en zonder dat zij meedelen in de winst. Een groot deel van de wereldbevolking heeft zo'n groot tekort aan voedsel dat hun lichamelijke en geestelijke gezondheid erdoor wordt aangetast. Gebrek aan scholing belet hen de geringe leefruimte die hen overblijft voldoende te verbeteren. Terwijl de rijke landen zich voor hun luxe een deel van de milieugebruiksruimte in de arme landen hebben toegeëigend, komen mensen daar grond tekort om in hun eerste levensbehoeften te voorzien. Zoals zo vaak, zoeken machthebbers een zondebok om hun eigen onmacht/onwil om aan het gebrek van de bevolking iets te doen, op af te wentelen. Het conflict in Rwanda, maar ook elders, werd voor een groot deel door gebrek aan vruchtbare grond veroorzaakt (verslag Nationale Duurzaamheidsdebatten 1995 NCDO). ook in de rijke landen Het zijn niet alleen de machtelozen in de arme landen die zich door machthebbers een oor aan laten naaien. In de rijke landen gebeurt hetzelfde al is het resultaat omgekeerd. Eind vijftiger, begin zestiger jaren riepen politici dat vrouwen een baan moesten zoeken, dat zou hun emancipatie bevorderen. Naïef als ik was, dacht ik: dat leidt tot arbeidstijdverkorting. Man en vrouw beiden een baan, beiden de zorg voor huishouding en kinderen. Vergeet het! Arbeidstijdverkorting was onbespreekbaar en veel vrouwen kregen een dubbele taak. (Onze voorouders die vochten voor een 48-urige werkweek zouden zich in hun graf omdraaien). Toen de arbeidsmarkt verzadigd was kwam de aap uit de mouw. Het ging niet om de emancipatie van de vrouw, maar om de groei van de economie. Even probeerden politici de vrouw weer achter het fornuis te jagen, maar het werd hen vlug duidelijk dat de vrouw dat niet meer pikte. Er werd iets anders uitgedacht: ouderen moesten solidair zijn met jongeren en voor hen plaats maken. De VUT werd uitgevonden. Maar nu er weer krapte op de arbeidsmarkt is worden de VUT en de pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar als discriminerend voor ouderen voorgesteld en probeert men ook hen weer bij het arbeidsproces te betrekken. Over discriminatie en betutteling gesproken. Er werd ook uitgedacht dat alleenstaande moeders met kleine kinderen voor hun eigen 'bestwil' een baan moesten zoeken. Vindt die moeder dat haar verantwoordelijkheid haar gebiedt met een uitkering genoegen te nemen en zelf haar kinderen te verzorgen, politici weten beter: "ze zal er later spijt van hebben". Iedereen wordt ingezet om onze economie te doen groeien, we moeten mee in de concurrentiestrijd. We zijn in een soort mallemolen terecht gekomen van produceren en consumeren. Agressieve reclame vertelt ons dat we achterlopen als we niet meedoen. De werkdruk is voor velen te hoog en men kampt met stress maar we zijn al zo gek gemaakt dat we denken dat de werkdruk vermindert door hoger loon i.p.v. door meer vrije tijd. En maar verder hollen.
vreedzame conflictoplossing
Tilly de Waal |
|
hoofdmenu
inhoudsopgave
archief
over 'tKA
Updated: 4 september 2000 |