Zaghmout

Op 5 oktober 1998 kreeg ik via Amnesty International voor het eerst zijn naam onder ogen: Abd al-Majid Nimer Zaghmout, Palestijns nationalist van 54 jaar in Syrië, reeds 32 jaar gedetineerd en daarmee in het Midden Oosten de langst gestrafte politieke gevangene ooit.

Er volgden meer brieven van Amnesty, in totaal zestien maanden (bliksem)actie.

In het rijtje "krachtfiguren" als Gandhi, Luther King of, dichter bij huis, Domela Nieuwenhuis en Kees Koning hoort deze Zaghmout niet thuis. Waarom ik dan toch zo'n sterke behoefte voel om ( uitgerekend voor een nationalist!) aan het werk te gaan, zal ik trachten begrijpelijk te maken.

In die eerste Amnestybrief wordt gemeld dat voormalig Fatahlid Zaghmout in 1966 werd gearresteerd op verdenking van politieke moord op Palestijns guerillaleider Yusuf Urabi. Er volgt een oneerlijk proces waarin hij de moord ontkent. Ook na 46 dagen martelen blijft hij de misdaad ontkennen. Een aanbeveling van toenmalig Minister van Defensie Generaal Mustafa Talas in l989 om Z. vrij te laten tenzij er sprake is van een andere misdaad, leidt niet tot vrijlating van Z.

Op 19 oktober 1998 wordt gemeld dat Z. na drie weken hongerstaking in zorgwekkende toestand opgenomen is in een ziekenhuis. Er wordt gevraagd om de Syrische autoriteiten te herinneren aan artikel 8 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

In de nieuwe informatie van 6 juli 1999 wordt Zagmouts snel voortwoekerende ziekte kanker gemeld; bezoek van familie wordt hem geweigerd.

Op 15 februari 2000 sterft Zaghmout in een militair hospitaal na 33 ellendige gevangenisjaren. Amnesty schrijft over een wrede en onmenselijke behandeling.

In april stond het Paasgebeuren centraal in de westerse wereld en daarmee de Christusfiguur. In de kerken kwam het leven van Jezus ruim aan de orde; vooral het rampzalig einde ervan, het treiteren, martelen, kruisigen tenslotte. Maar beseft men eigenlijk wel dat tegelijk allerlei plekken op aarde hetzelfde beeld vertonen? De lijdende mens bevindt zich achter tralies maar ook achter vitrage, in kampen en politiecellen maar ook binnen slaapkamermuren en klaslokalen.Soms wordt hij een Hij en zeer zichtbaar, maar meestal verdwijnen hij en zij naar de Grote Vergetelheid.

Voor mij is Abdal-Majid Nimer Zaghmout tot een symbool geworden, waar ik vandaag een monument voor opricht ter gedachtenis aan ieder die ooit leed en ook nu lijdt onder de vloek van menselijke terreur.

Ik doop hiermee het Zaghmout-2000 monument.

Miep

hoofdmenu    inhoudsopgave    archief    over 'tKA        Updated: 12 juni 2000