Faslane, het Schotse hellevuurin actie tegen atoomduikboten |
2001 nr. 5
hoofdmenu
inhoudsopgavearchiefover 'tKAuw reactie |
Februari en maart zijn wat mij betreft de mooiste maanden om de schoonheid van de woeste Schotse natuur te ondergaan. De nachten zijn nog koud en lang, de dagen met een onvoorspelbare afwisseling van sneeuwstorm, prille lentezon en overdonderende regenbuien. In de vroege ochtend van 12 februari 2001 rijd ik op weg naar Faslane langs de rivier de Clyde die dwars door Glasgow naar zee stroomt. De contouren van de verschillende schiereilandjes en boten zijn al zichtbaar. Het is al weer een tijd geleden dat ik hier nog ben geweest. Anderhalf jaar geleden misschien. In de herfst.
Naast mij hoor ik een vrolijk gesprek over het bericht op de radio dat Sean O'Connery, mr James Bond, zijn steun uitspreekt voor de blokkade en of hij niet wat van zijn 007- materiaal kan leveren, rugzakhelikopters en zo. Er hangt een fantastisch goede sfeer, de basis is dicht!!! De wereld zal horen van de schrikbarende activiteiten op deze basis. De hele dag door plukt de politie mensen uit de blokkade die dan triomfantelijk afgevoerd worden. De eindstand is 387-0; 387 arrestanten aan onze kant, 0 aan hun kant.
Als er niemand meer is die het zich kan permiteren om gearresteerd te worden, wordt de blokkade afgesloten. Dat is het moment voor de mensen van Voor Moeder Aarde om het plan 'banditalarm' uit te voeren. Op het moment dat er op de basis binnendringers worden gesignaleerd wordt dit alarm aangezet en wordt al het werk op de basis stilgelegd, totdat eventuele 'terroristen' onschadelijk gemaakt zijn. Dit proces kan minimaal een uur duren en is dus een vrij effectieve manier om de basis plat te leggen. Tot laat in de avond, met tussenpozen dringen wij de basis binnen, met kniptangen deuren in de sterke omheiningen knippend en prikkeldraad verwijderend; wat er toe leidt dat de rest van de nacht de basis ook plat licht! Dit keer had niemand ons de basis op zien gaan en hadden we vrij spel. We grepen deze kans om alles eens goed te verkennen. Het was al donker en hoewel er veel marine-personeel op de basis liep had niemand door dat wij drieën hier niet thuis hoorden. Plotseling realiseerde ik mij dat dit misschien eindelijk wel dé kans zou zijn om in een Trident-duikboot te kunnen komen en mijn lang gekoesterde plannen uit te voeren. Ik begon richting de dokken te lopen, wetend dat er twee Tridents aanwezig waren. Vlakbij de dokken doken er plots twee mannen op uit een zijstraat. Ik voelde mijn hart kloppen; gelukkig waren ze ladderzat en zagen mij dus niet. In mijn hoofd bestudeerde ik de kaart van de basis, die ik inmiddels kan dromen, om te besluiten of ik het best nog rechtdoor kon gaan of beter links langs de loodsen. Op dat moment stapte een agente uit haar kantoor, zag ons, vroeg of we een pas hadden en voerde ons mee naar een arrestantenlokaal. Het is nog onduidelijk of de aanklacht tegen ons -huisvredebreuk, het zich begeven op verboden terrein en 'malicious mischief'- tot een rechtszaak zal leiden.
Krista van Velzen |
|
hoofdmenu
inhoudsopgave
archief
over 'tKA
Laatst gewijzigd: 7 september 2001 |