Palestijnen voelen zich als dieren behandeld

Op verzoek van de redactie schreef Franciskaans Vredeswachter Louis Bohte bijgaand artikel. Van oktober 2001 tot en met januari 2002 verbleef hij namens 'Civilians for Peace' als burgerwaarnemer in Palestina. Over zijn bevindingen ter plekke rapporteerde hij - onder meer - in diverse nummers van 't Kan Anders Vredeskoerier.

foto Louis Bohte Toen ik vorig jaar naar Israël en de Palestijnse gebieden ging, was mijn uitgangspunt: Geen jood wil voor zijn veiligheid en voortbestaan van wie dan ook afhankelijk zijn. En de Pales­tijnen willen daar de prijs niet voor betalen. Daar ontdekte ik, dat er pas vrede mogelijk is, als het leven van een Palestijn even kostbaar is als het leven van een Israëli. Ik werd me er ook van bewust, dat in de politiek macht boven recht gaat.

Voor mij is het centrale probleem in feite het eeuwenoude antisemitisme, dat tot het Zionisme geleid heeft. Wat ik tegenkwam in Israël was het gevoel, dat 'als wij joden even verslappen, wij er meteen van langs krijgen'. Dit kan paranode lijken, maar in feite is de werkelijkheid niet anders.

In Nederland gaat nu wat genoemd wordt de 'gedoogcultuur' aangepakt worden. In het verleden werd de Shoah gedoogd, de genocide in Rwanda en Burundi. Vietnam stopte de 'killing fields' in Cambodja, maar werd door de VS hiervoor afgestraft. Binnen de gedoogcultuur is het voor Israël niet zo moeilijk gewoon zijn gang te gaan. We leven van hype naar hype. Soms is er verontwaardiging, zoals na de slachting deze week in Gaza, maar na enige tijd zijn de meeste mensen het wel weer vergeten en heeft Sharon zijn doel bereikt. Een mensenleven telt niet voor hem.

De Palestijnen voelen zich door Israëli's als dieren behandeld. Voor mij speelt op een bepaalde manier de geschiedenis van het antisemitisme een rol: joden hebben hierdoor weinig ervaring van gelijkwaardigheid. Óf ze zijn de mindere óf de meerdere. Er is dus een heleboel psychologie voor nodig om het Israëlische volk te benaderen. Vanuit hun ervaring hebben ze liever een herkenbare vijand dan een vage vriend. Of een land betrouwbaar blijft in de ogen van Israël, is maar de vraag. Morgen heb je een ander bewind en is het verkeken. Je moet dus zorgen, dat je in de regio een grootmacht achter je hebt staan. Dat is nu de VS.

De Palestijnen zijn de klos. Er is zeker vredeswil onder hen, althans, toen ik daar verbleef. Onder jongeren leeft steeds meer het gevoel: hier is voor mij geen toekomst meer mogelijk. Zij willen weg uit dit land. Maar dat is veelal niet mogelijk. Zelf­moordaanslagen zijn een soort noodgreep om enige zin aan hun leven te geven. Maar dit is een gruwelijke noodgreep: een jongere, die een eind aan zijn leven maakt, op deze gewelddadige manier en bovendien andere willekeurige mensen mee wil slepen.

Sharon wil geen vrede. Op 19 november 2001 sprak Powell over een levensvatbare staat Palestina. Vervolgens gaf Sharon opdracht om een populaire leider van Hamas te vermoorden, wetend, dat daarmee de stilzwijgende afspraak tussen Arafat en Hamas om met de aanslagen te stoppen, van de baan zou zijn. Deze moord is dan ook door de Israëlische media op 25 november 2001 veroordeeld. Daarna volgden er aanslagen en kon Sharon er weer op los timmeren. Half december kondigde Arafat het stoppen van de Intifada aan. Sharon wilde een week van absolute rust. Het werden drie rustige weken en Sharon sprak van een virtuele stilte. Hij liet een paar Palestijnen vermoorden en de escalatie zette zich voort. Vlak voor de aanslag in Gaza was er de mogelijkheid om tot een soort wapenstilstand te komen. Dat is ook de mening van Gush Shalom, een Israëlische vredesorganisatie.

Louis Bohte ofm

hoofdmenu    inhoudsopgave    archief    over 'tKA   

Laatst gewijzigd: 24 september 2002