Eis van het Kwaad

't Kan Anders
2002 nr. 2

hoofdmenu

inhoudsopgave

archief

over 'tKA

uw reactie

Eens was hier een land
voor jou en voor mij
maar nu is er voor ons
huis noch tuintje meer bij

Ahmed heeft een beetje de blues. Dat kan met verdriet(ig). Je kunt het een beetje zijn. Dat in tegenstelling tot zwanger. Een half pilletje te weinig en ongevraagd ligt er ineens iets moois in je armen. Met luiers vol. Nou ja, niet zo'n klein beetje ook. Een wereldwonder zeggen we dan in Nederland. Wat leuk. Wat mooi. En als de Palestijnen een groot gezin hebben? Dan ligt het anders! Ineens denken sommigen dan dat al die kinderen een bron van ellende zijn. Alsof geboortebeperking de weg naar vrede zou openen. Er zijn mensen die de klok hebben horen luiden en meteen voor klokkenluider door wiilen gaan.

Een dreigend bevolkingsoverschot van Palestijnen dus. Als er niets gebeurt is over een jaar of vijftien Israël haar joodse meerderheid kwijt. Vandaar
de voortdurende door de overheid gestimuleerde immigratie van halve en hele joden van overal ter wereld. Sjaron doet er nog een schepje bovenop. Hij zaait in de Bezette Gebieden angst en verderf in de hoop menig Palestijn op de vlucht te jagen. Hij sluit zoveel mogelijk Palestijnen in volgepropte steden op en verzetten die zich dan, dan demonstreert hij de wereld hoe de Palestijnen zich misdragen jegens Israël.

Hij profileert zichzelf als een medestrijder van Bush in gevecht met de As van het Kwaad. Het merkwaardige is dat nog geen musicus daar een parodie
op heeft verzonnen in Bis, Cis, Dis of de Eis van het Kwaad. Want dit is toch onzin?
De As van het Kwaad. De As Rome-Berlijn. Waarom schrijven
historici nooit over dergelijke misplaatste historische vergelijkingen.
Die 'boasting' van Bush. Wie niet voor mij is is tegen mij. Dus gebruik ik geweld. Preventief. Alsof een deel van de mensen niet dwars door de Goliath-Outfit van Bush en Sjaron heenkijkt.

Soms is het een kwestie van analyseren. Zo weten Bush en Sjaron in hun oliedomheid niet altijd wat ze moeten doen. Ongetwijfeld komt er een dag dat anderen hun Achilleshiel vinden. Zo weifelt Bush op het ogenblik een antwoord aan Abdullah van Saoedi Arabië te geven. Die heeft Israël diplomatieke, politieke en economische betrekkingen met de omringende Arabische wereld voorgesteld, in ruil voor ontruiming van (alle) bezette gebieden: de Westelijke Jordaanoever, de Strook van Gaza, Oost-Jeruzalem en de Hoogvlakte van Golan. Waarom weet Bush niet wat hij moet doen? Hij heeft de Arabische wereld nodig voor zijn oorlog tegen Irak, waar hij net als in Afghanistan de bakens wil verzetten. Hij moet ze te vriend houden.

Maar menig Arabisch staatshoofd voelt zijn troon wankelen. Vandaar Abdullahs voorstel. Sjaron zegt dat hij het voorstel prachtig vindt, maar niet voor niets voert hij de beschietingen op. Ook Bush schuift de beslissing voor zich uit. Op die manier heeft hij en hebben de Amerikanen al vaker gewonnen. Willen de Arabieren naar de kant van de Palestijnen geen loos gebaar maken, dan moeten ze nu Europa voor het blok zetten. Op haar beurt moet Europa aan de VS haar gezicht laten zien.

Pietje van Kimswerd